نشسته بودند دور هم خرما می خوردند. هسته خرماهایش را یواشکی می گذاشت جلوی علی. بعد از مدتی گفت: «پرخور کسی است که هسته خرمای بیشتری جلویش باشد.» همه نگاه کردند. جلوی علی(ع) از همه بیشتر بود. علی(ع) گفت: «ولی من فکر می کنم پرخور کسی است که خرماهایش را با هسته خورده.» همه نگاه کردند. جلوی پیامبر(ص) هسته خرمایی نبود. «همه» خندیدند.
تابناک - 11 اسفند 1388 - نقل از کتاب "پیامبر(ص)" (داستانک‌هایی از حیات نورانی پیامبر اعظم(ص) - انتشارات کتاب دانشجویی)
دیر کرده بود. هیچ وقت برای نمازجماعت دیر نمی آمد. نگرانش شدند و رفتند
دنبالش. توی کوچه باریکی پیدایش کردند. دیدند روی زمین نشسته، بچه ای را
سوار کولش کرده و برایش نقش شتر را بازی می کند.
از شما بعید
است، نماز دیر شد.رو به بچه کرد و گفت: «شترت را با چند گردو عوض می کنی»
و بچه چیزی گفت. گفت بروید گردو بیاورید و مرا بخرید. کودک می خندید،
پیامبر هم.
تابناک - 11 اسفند 1388 - نقل از کتاب "پیامبر(ص)" (داستانک‌هایی از حیات نورانی پیامبر اعظم(ص) - انتشارات کتاب دانشجویی)
هنوز مسجد تکمیل نشده بود، برای حرفهایش کنار کنده نخلی می ایستاد که همسایه مسجد محسوب می شد. به آن تکیه می داد و خطبه می خواند. چند روزی نگذشته بود که مردی آمد و منبری را که خود برای پیامبر(ص) ساخته بود، به داخل مسجد برد. اولین باری بود که روی منبر می نشست. هنوز بسم الله را تمام نکرده بود که صدای ناله عجیبی همه را متعجب کرد. به سرعت از مسجد بیرون دوید. مردم هم به دنبالش. بیرون که رسیدند، دیدند کنار همان کنده ایستاده است و دست به تنه اش می کشد. ناله قطع شده بود. رو کرد به مردم و گفت: «اگر نمی آمدم تا قیامت ناله می کرد.» از آن پس به «او» ستون حنانه می گفتند. عرب به کسی که ناله های سوزناک می کند «حنانه» می گوید.
تابناک - 11 اسفند 1388 - نقل از کتاب "پیامبر(ص)" (داستانک‌هایی از حیات نورانی پیامبر اعظم(ص) - انتشارات کتاب دانشجویی)